یا اَهلَ الکوُفَةِ ، یا اَهلَ الخَتلِ وَ الغَدرِ ، اَتبکُونَ فَلا رَقَاَتِ الدَمعَةُ ، وَ لا هَدَاَتِ الرِنَّة…
ای مردم کوفه! ای نیرنگ بازان و بی وفایان، آیا گریه می‌کنید؟! اشکتان خشک مباد ، و ناله ی شما فرو ننشیند…

اگر گریه بر امام حسین جزو بهترین عبادات محسوب می‌شود و همه گناهان را از بین می‌برد، پس چرا کوفیان با این جملات حضرت زینب مواجه می‌شوند؟

آن گریه‌ای اثر اکسیر دارد که از همراهی روح انسان با روح حسین‌بن علی برآمده باشد. اگر انسان خودش را در مسیر اباعبدالله حاضر ببیند و همه همتش تلاش برای هم‌افق شدن با او باشد ، آنوقت گریه بر حسین کشتی نجاتی خواهد بود در طوفان‌ فتنه‌ها.
اگر صرفا پوسته‌ای از انقلابی‌گری مانده باشد و دچار خودخواهی‌های دنیایی بشویم و نتوانیم در لحظه تکلیف خودمان را تشخیص بدهیم، صد سال هم گریه کنیم، فایده‌ای ندارد…

بگذار خیالت را راحت کنم؛
شمر
و
عمرسعد
هم گریه کردند…