?پادگان دو کوهه ?
  
?این پادگان در فاصله هفت کیلومتری شمال شهر اندیمشک و 160 کیلومتری شهر اهواز قرار دارد. این پادگان در دوران دفاع مقدس در منطقه جنوب به عنوان مهمترین پایگاه آماده سازی رزمندگان اسلام به شما می رفت. ❤️
?دو کوهه، عقبه عملیات فتح المبین بود و در طول دوران دفاع مقدس میزبان نیروها از لشگرهای متفاوت و به خصوص لشگر حضرت رسول(ص) از تهران بود.? 
?این مکان محل استقرار سرداران شهید چون احمد متوسلیان، ابراهیم همت، رضا چراغی، عباس کریمی، دستواره، محسن وزوایی، سعید مهتدی و سعید سلیمانی و بسیاری از رزمندگان اسلام بوده است. ?

#پادگان_دوکوهه?

بیا خیال ڪنیم…
دستان‌مان بین ضریح
گره خورده‌اند!
بیا خیال ڪنیم…
ڪفش‌های‌مان را از
ڪفش‌داری گرفته‌ایم و…
عقب‌عقب قدم بر می‌داریم
و می‌گوییم:

ولا جعل‌الله آخرالعهد منی لزیارتڪم!
.
.
.
بیا خیال ڪنیم…
#امشب_ڪربلاییم!

تو آنقدر ضعیف هستی، که اگر مادر برایت دیر غذا بکشد، قهر می کنی، و آنقدر ناز پرورده ای، که اگر در غذایت پیاز و یا چربی باشد، آن را کنار می گذاری.
تو هنوز از میان سطل هایِ زباله، نان هایِ خشک را بیرون نکشیده ای، و با گربه ها در آخرِ شب، بر سر نانِ چربِ کبابی ها، درگیر نشده ای. تو هنوز پوستِ خیار و ته مانده یِ میوه ها را از رویِ زمین و کنارِ کوچه، آن هم با سرعت و دقت ، که کسی تو را نبیند، جمع نکرده ای. تو هنوز لباس پنبه دار نپوشیده ای، و هنوز وصله هایِ بزرگ را با دست هایِ کوچک و چادرِ کهنه ات پنهان نکرده ای، تو هنوز به خاطرِ دست هایِ کثیف و پایِ برهنه و کفش هایِ پاره، نگاهِ تحقیرآمیزی را بر خود نخریده ای؛ و این است که معنایِ غصه و رنج را نمی فهمی و بارِ مشکلات و مسئولیت ها را نمی شناسی، و تنهایی و بی کسی را درک نمی کنی؛ که لذّتِ اُنسِ حقّ و پناهِ حقّ و محبتِ حقّ را بفهمی و حتی با سختی ها راحت باشی و با رنج ها راحت و در توفان ها آرام.

?نامه های بلوغ ص77
#ع_ص

بیماری خاموش

«یکی از بیمارى‌هاى خطرناک، مرضى بى‌صداست که هیچگونه علامتى نداشته و ندارد و اما مى‌تواند آسیب شدیدى به شما وارد نماید.
این بیماری، مرض «عادى‌شدنِ نعمت» است. این بیمارى چهار نشانه دارد:

1ـ این که نعمت‌هاى فراوانى داشته باشى، اما آنها را نعمت ندانى، و هیچگونه احساس [شکرگزارى] در قبالش نداشته باشى، گویى این که حقى کسب شده است…

2ـ این که وارد خانه شوى و همه‌ى اعضاى خانواده‌ در سلامتى بسر برند، اما «شکر خدا» را به جاى نیاورى!….

3ـ وارد بازار شوى و خرید کنى و تمامى مایحتاج زندگى را در چرخ دستى بگذارى و به خانه برگردى، بدون این که قدردان و شکرگذار صاحب نعمت باشى، و این امر را عادى و حق خودت در زندگى بپندارى.

4ـ هر روز در کمال صحت و سلامتى از خواب برخیزى در حالى که از چیزى نگران و ناراحت نباشى، اما خدا را سپاس نگویى!

خدایا مراقبم باش!
اگر اینگونه شوم، در وضعیت خطرناکى هستم!

خودتو داری کجا خرج میکنی؟
.
.
به او گفتم: داداش، تو این روزگار، ما خواهى نخواهى خرج مى‌شویم… درست؟

جواب داد: درست. گفتم: کجا خرج بشویم که ارزش داشته باشد؟ براى کى خرج بشیم که معرفت داشته باشد؟ دل‌هاى بزرگمان را کجا بگذاریم که قدر داشته باشند؟

سپس پرسیدم: درخت چیه؟ جواب داد: ریشه، ساقه، شاخه، گاهى هم میوه…؟ گفتم: هیچ دیدى که وقتى یک درخت میوه داد… خاک و آب را از ریشه‌ها و ساقه و شاخه‌ها گذروند و میوه شد، آن گاه یک باغبان میوه‌ها را همین‌طورى رها مى‌کند؟ یا میوه‌ها را دوباره توى خاک‌ها، پاى ریشه خاک بکنه؟

گفت: مگر خره؟…

گفتم: جهان هستى، تمام هستى یک درخته… میوه درخت هستى تویى. همه ابر و باد و مه و خورشید و فلک به تو ختم مى‌شه. زمین و نفت و طلا و الماس‌ها و ریشه‌ها و ساقه‌ها و شاخه‌هاى تو هستند. همه آن‌ها مال تو هستند. تو مال کى هستى؟ تو خودت را سر شاخه‌ها مى‌گذارى تا بپوسى؟ خودت رو احتکار مى‌کنى یا این که دوباره پاى ریشه‌ها و خاک‌ها مى‌ریزى و براى چیزهاى که مال تو هستند و براى تو هستند، براى آن‌ها خرج مى‌کنى؟

گفتم: همه اون‌ها کمتر از تو هستند، همه اون‌ها وقتى کامل شدند، به تو مى‌رسند. تو میوه‌اى، خودت را داشته باش، براى مرده‌ها خرج نکن. آن‌ها براى تو هستند تو براى آن‌ها نباش… تو ادامه داشته باش… تا آن‌ها هم ادامه پیدا کنند.

گفتم: اگر بخواهى ادامه پیدا کنى، اگر بخواهى حرکت کنى، آن وقت باید از راه خبر بگیرى آن وقت باید راهنما بگیرى… آن وقت باید از همین زمین‌ها و ریشه‌ها و شاخه‌ها آذوقه بردارى. که همیشه راه هست، و کار تو رفتن است. کار تو تحرکه نه تنوع. که تنوع شکل عوض کردن و بزک کردن است، اما تحرک راه افتادن است. کسى که فهمید چقدر است، به راحتى مى‌تواند هدف را انتخاب کند و از تنوع‌ها به حرکت‌ها روى بیاورد و به جهت عالى‌تر و بالاتر متوجه بشود.»

روش نقد، ج 1، ص 40 تا 43
#استاد_علی_صفایی_حائری_ره