طلبه و اندیشه امام خمینی(ره):

بی تردید حوزه‌های علمیه پس از سه دهه كه از پیروزی انقلاب مبارك اسلامی و برپایی نظام اسلامی می‌گذرد بیشترین نیاز را به شناخت انقلاب و نظامی كه سلسله جنبان آن حضرت امام خمینی می‌باشد و شناخت درست و جامع شخصیت امام و مبانی اندیشه فقهی سیاسی و اجتماعی از یك سو و رویكردهای كلی ایشان در حوزه تفسیر عرفان فلسفه و اخلاق دارند. سیره عملی ایشان نیز دفتر مبارك دیگری است كه باید به روی حوزه‌ها همواره باز بماند. اگر جامعه و نظام رهین رهبری فكری و مبارزاتی حضرت امام می‌باشد حوزه‌ها و روحانیت دوچندان مرهون آن بزرگ مرد است. اما واقعیت این است كه به رغم تعلق خاطری كه حوزویان از جمله طلاب جوان به حضرت امام خمینی دارند در حوزه‌ها شاهد تلاش سازمان یافته و چشم‌گیری در شناخت شخصیت جامع و مبانی فكری و سیره عملی ایشان نیستیم. حوزه‌ها و بویژه طلاب خود را در خدمت انقلاب و نظامی می‌دانند كه براساس مبانی فكری و فقهی حضرت امام «قده» شكل گرفته است اما آیا تناسبی میان نوع و سطح آشنایی آنان با مبانی اندیشه امام و سطح نیازهای كنونی آنان در این زمینه وجود دارد

پیداست شناخت اندیشه جامع امام را نمی‌توان با درس توضیح المسائل یا حتی تحریرالوسیله محقق ساخت. كارهایی كه در حوزه برای آشنایی طلاب و فضلا با اندیشه‌های حضرت امام می‌شود نوعا فردی و مقطعی و محدود به حتی سلیقه‌ای است. این در حالی است كه در سطح مدیریت كلان حوزه و مدارس و اساتید معظم باید به این مهم توجه شایسته و برنامه ریزی شده گردد. وقتی نظام متمركز آموزشی در سطح مدارس از سوی مدیریت محترم عهده دار برنامه ریزی است باید از همان جایگاه به این مهم توجه كافی گردد و لااقل چنان ساعات و حجم درسی طلاب به واسطه دروس مرسوم متراكم نگردد كه فرصتی برای آشناسازی طلاب با شخصیت علمی و فكری و فقهی حضرت امام «قده» توسط مدیران مدارس و اساتید حوزه باقی نماند. اینك پس از سه دهه آیا پاسخ شایسته‌ای برای این سئوال هست كه چند متن آموزشی موثری برای شناخت مبانی اندیشه امام و زمینه‌های مختلف تدوین شده است چه میزان استاد در این زمینه وجود دارد كه بتواند طلاب را با مبانی اندیشه و دیدگاه‌های حضرت امام آشنا كنند مشكل از كجاست و چه ملاحظاتی وجود دارد

اینك فرصتی برای واكاوی علل این نقیصه بزرگ نیست ولی هرچه هست به راستی یك كاستی مشهود در حوزه‌های علمیه بویژه حوزه مباركه قم است كه بحمدالله ظرفیت‌ها و شایستگی‌های بسیاری در خود دارد. آیا به راستی می‌توان طلبه‌ای را كه با مبانی فكری و دست كم فقهی حضرت امام آشنا نباشد طلبه «جامع الشرایط» به شمار آورد آیا برای طلاب جوان و به انگیزه شكل‌گیری درست هویت طلبگی و روحانی آنان الگویی جامع‌تر و موثرتر و ملموس‌تر و نزدیك‌تر در دوره معاصر از حضرت امام می‌توان ارائه كرد آیا توقع از بزرگان اساتید و فضلای سخت كوش و خوش فكر حوزه برای آشناسازی طلاب جوان و نسل‌های تازه وارد در حوزه‌ها با شخصیت علمی و عملی امام «قده» امری دور از دسترس و خواسته‌ای بی مورد است

تردیدی نیست در دورانی كه حوزه‌ها بویژه طلاب عزیز بیش از هر چیز به الگوی جامعی مانند حضرت امام نیازمندند اگر تلاش در خوری برای شناساندن ایشان نشود و به ادعاها و شعارها و حداكثر ابراز احساسات بسنده گردد عالمان و فاضلانی در خور عصر و جامعه‌ای كه در آن به سر می‌بریم و باید گفت عصر امام خمینی است نمی‌توان تربیت كرد. آشنایی با شخصیت جامع و پای بندی به مبانی فكری حضرت امام «قده» ضرورتی انكارناپذیر است كه طلبه «جامع الشرایط» نمی‌تواند فارغ از آن باشد; این امر را دست كم نگیرید.

روزنامه جمهوری اسلامی 19/09/1386 صفحه حوزه

????آخوند فاسد در کلام امام_خمینی(ره) :

????آنقدر صدمه ‏ای که اسلام از یک “آخوند فاسد” می‏خورد، از محمدرضا [شاه] نمی‏خورد! در روایات هست که آخوند فاسد و ملاّی فاسد در جهنم، از بوی تعفنش اهل جهنم در عذاب هستند. در این دنیا هم از بوی تعفن بعض از آخوندهای فاسد، دنیا در عذاب است.

????ما طرفداری از عمامه نمی‏کنیم؛ ما طرفداری از اسلام می‏کنیم. این اسلام پیش شما باشد، معظم هستید. پیش هر کس باشد، معظم است.

????عمل نکردن به اسلام و خیانت کردن به اسلام[از]معمم باشد بدتر است از آن کسی که غیرمعمم باشد؛ برای اینکه ضررش به اسلام بیشتر از دیگران است… و این کلمه را من بگویم، خدای متعال می‏داند که من نسبت به آخوندهای فاسد آنقدر شدید هستم که نسبت به سایر مردم نیستم.

????ساواکی پیش من محترم تر است از آخوند فاسد!

امام_خمینی، صحیفه نور، جلد ١٠‌، ص ٢٧٩

????در جوشن كبير يه عبارت هست كه می‌گوییم.

” يا كٓريمٓ الصَّفْح ” معنایش خيلي جالب است…

هنگامی که کسی تو را می بخشد اما فراموش نمیکند که فلان خطا را انجام دادی همیشه یه جوری نگاه می کند که شما متوجه میشید هنوز بخاطردارد و انگار سابقه شما رو به یاد شما میاورد…

ولی وقتی یک کسی تو رو می بخشد و یک طوری فراموش می کند انگار نه انگار که تو خطایی رو مرتکب شدی…

اصلا هم به روی شما نمیاورد…

به این نوع بخشش میگن صَفح.

فرق است بين عفو ، صفح و غفران.

و خدای ما اینگونه است..

???? ” يا كٓريمٓ الصَّفْح ” ????

پروردگارا ماراهم به صفت “یا کریم الصفح” منزه کن..

طلبه کیست؟؟؟؟

طلبه سربازی است بی نام، و داعیه داری است بی ادعا! که برای از غیبت به در آوردن مردمان و ظهور منجی آخر الزمان، وظیفه گران خویش بر دوش می کشد؛ و بنا به وظیفه ای که آن امام همام بر عهده او نهاده رهایی بخش خلق خدا از منجلاب معاصی و ره نمایی آنان به سمت رهایی و پای نهادن در وادی قرب الهی و ناجی آن ها از آتش خشم الهی می باشد …
هدف از طلبگی تعالی است؛ تعالی خود و دیگران. هدف، سلوک است؛ یعنی ره یافتگی خود و ره نمودن دیگران. هدف از طلبگی در حقیقت همان هدف خلقت، یعنی عبودیت و بندگی؛مگر نه این است که خداوند تبارک و تعالی در مصحف شریف فرموده اند: «ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون» (ذاریات: 56) و آن گونه که علما تفسیر فرموده اند: «لیعبدون أی لیعرفون» یعنی خلقت کل عالم برای عبادت است، و عبادت مقدمه شناخت، و شناخت موجب تقرب و وصول الی الله. و بدیهی است که شکر ره یابی به مقام قرب الهی، رهنمایی و دستگیری مشتاقان و در راه ماندگان است؛ و این همان سیره پیامبران الهی است .
دعوت خلق به سوی حق بهترین و والاترین عملی است که نوع بشر می تواند، بدان دست یازد؛ عملی که آغازگرش، نخستین خلق خدا آدم اب الانبیاء؛ و کمال بخشش بهترین خلق او محمد مصطفی صلی الله علیه و آله بود. در این میان، اگر چه سلسله نبوت به خاتم الانبیاء کمال یافت، ولی رسالت بندگان صالح در رهنمایی خلق به سوی خالق هرگز متوقف نگردیده و نخواهد گردید.
پس از سلسله انبیاء، اوصیای ایشان این وظیفه را به عهده گرفته و در این راه مجاهدت های فراوان نمودند تا بدان جای که رنج و محنت روزگار برخود هموار ساخته و در نهایت جان قدسی خویش در این راه نهادند؛ و مهدی علیه و علیهم السلام که هادی امت است، روزگاری این طریق هدایت را کمال خواهد بخشید، و آدمی را از لجام حیوانی به اوج رهایی رهنمون می گردد.
در این میان از گذشته تا کنون، افرادِ دیگری به عنوان یاران، شاگردان و سربازان این بزرگواران، ایشان را در امر راهنمایی و ارشاد مردمان یاری می رساندند. که از زمان امام صادق علیه السلام و بعد از آن پر رنگ تر شد و نمود بیشتری یافت تا جایی که حتی ایشان بعضی از مراجعات خود را به شاگردانشان ارجاع می دادند و این مسأله تا زمان غیبت صاحب الامر علیه السلام ادامه یافت. و در این دوران دستگاه وکلا و شاگردان ائمه علیهم السلام تحولی دیگر پیدا نمود. در طول غیبت صغرا، حضرت نایبان خاصی را معین نموده و ایشان را واسطه بین خلق و امام قرار دادند و پس از اتمام دروه غیبت صغرا و آغاز غیبت کبرا؛ آن حضرت در عبارتی عمیق راه پیروان خود را برای دست یابی به کمال و ماندن بر طریق سعادت و هدایت، این گونه بیان فرمودند: «و اما الحوادث الواقعه فارجعوا فیها الی روات حدیثنا» و این سرآغاز ظهور نایبان عام آن حضرت بود و این گونه بود که در طول غیبت کبرا، روایتِ حدیث و تفقه در دین، رنگ بوی دیگری به خود گرفت و هر روز بیش از پیش اهمیت آن بر خلق خداجو عیان گردید؛ کم کم حوزه های شیعی شکلی منسجم به خود گرفت و از شیعیان وارسته کسانی که فهم و معرفت لازم را نسبت به این هدف مقدس پیدا می نمودند و توفیق رفیق راهشان می گردید، وارد حوزه های دینی می شدند، و به تهذیب خود و هدایت جامعه می پرداختند. آری! آن که پای در این راه نهد، محب است؛ چون به ادای وظیفه همت گمارد عاشق؛ و چون وظیفه خویش به انجام رساند واصل خواهد بود؛ و عاشقِ واصل را کجا صحبت خود، که خودی در کار نیست، و این گونه است که درس خواندنش برای خدا، تبلیغ، تدریس، تحقیق، فتوا و اجتهادش هم به جهت اوست و این که خلق او را به او رهنمون گردد و آن که اندکی تأمل نماید، درخواهد یافت که توفیق هدایت گری مردم و سربازی هادی بشریت، شریف ترین و با ارزشمند ترین اعمال است، زیرا از یک سو تعلیم و تعلم است که بالاترین شغل هاست؛ و از دیگر سوی درمان درد و اصلاح جامعه ی بشری است که بالاترین حرفه ها و قایم بر سیره ی انبیا و اولیاست و بدیهی است که تمامی این خوبی ها و نیل به این هدف متعالی آن گاه ممکن می شود، که رو به سوی مبدأ ازلی و مقصود ابدی داشته و پیوسته این ذکر را در گفتار و کردار خویش جاری سازد که «لا إله إلا الله و لا نعبد إلا إیاه، مخلصین له الدین و لو کره المشرکون»؛آری! در حوزه های علمیه ی منسوب به حضرت حجت علیه السلام شرط بقا و کمال، این گونه است.
پس طلبه سربازی است بی نام، و داعیه داری است بی ادعا! که برای از غیبت به در آوردن مردمان و ظهور منجی آخر الزمان، وظیفه گران خویش بر دوش می کشد؛ و بنا به وظیفه ای که آن امام همام بر عهده او نهاده رهایی بخش خلق خدا از منجلاب معاصی و ره نمایی آنان به سمت رهایی و پای نهادن در وادی قرب الهی و ناجی آن هااز آتش خشم الهی می باشد.