بُرَیْد عِجلی می‌گوید:
در محضر امام باقر(ع) بودم. مسافری از خراسان که آن راه دور را پیاده طی کرده بود به حضور امام شرفیاب شد. پاهایش را که از کفش درآورد شکافته شده و ترک برداشته بود. گفت: به خدا سوگند من را نیاورد از آنجا که آمدم مگر دوستیِ شما اهل‌البیت. امام فرمودند: به خدا قسم اگر سنگی ما را دوست بدارد خداوند آن را با ما محشور و قرین گرداند. «وَ هَلِ الّدینُ اِلَّا الْحُبُّ» و آیا دین چیزی غیر از دوستی و محبت است؟

[سفینة‌البحار، ج1، ص201، مادۀ «حب»]