راه سلوک الی الله این است:
اول ترك عادات ورسوم و تعارفات
و دور انداختن امور اعتباري كه سالك را از طىّ طريق منع می‏كند.
و منظور آنست كه سالك به طور اعتدال در بين مردم زندگى نمايد.
برخی از مردم پيوسته غرق در مراسم اجتماعي بوده و فكر و ذكر آنها دوست يابى بوده و براى حفظ شخصيّت خود از هر گونه آداب و رفت و آمدهاى مضرّ يا بی فائده دريغ نمی‏كنند و صرفا بر اساس عادت و حفظ آبروى ظاهرى اعتبارى، خود را به سختی میاندازند و چه ‏بسا به ناراحتیهاى سخت دچار میشوند و تحسين و تقبيح عامّه مردم را كه توده عوام هستند ميزان و معيار قرار داده، حيات و عمر خود را بر اين معيار در معرض تلف قرار میدهند و كشتى وجودشان دستخوش امواج متلاطم رسوم و عادات اجتماعي شده هر كجا امواج آداب و اخلاقيّات عمومى حركت كند به دنبال آن روان می‏گردند، اين دسته از مردم در برابر اجتماع اراده ‏اى از خود نداشته تبع محض میباشند.
در مقابل اين دسته گروهی از مردم هستند كه از جماعت كنار می‏روند و هرگونه عادت و ادب اجتماعى را ترك كرده خويشتن را عارى از مزاياى اجتماع نموده ‏اند، با مردم مراوده و معاشرت ندارند و در كنج خلوت آرميده ‏اند به طورى كه انگشت ‏نماى مردم شده و به عنوان گوشه نشينى اشتهار يافته ‏اند.
سالك براى آنكه بتواند به مقصد نائل گردد بايد مشى معتدلى بين رويّه اين دو گروه اختيار نمايد و از افراط و تفريط بپرهيزد و در صراط مستقيم حركت كند.
و اين حاصل نمی‏شود مگر آنكه معاشرت و مراوده را با مردم تا آن مقدار كه ضرورى اجتماعى است رعايت كند.
به طور كلّى می‏توان گفت كه سالك بايد در هر امرى از امور اجتماعى نفع و ضرر آن را سنجيده و بی جهت خود را تابع أهواء و آراء توده مردم قرار ندهد.

رساله لب اللباب ص ۱۰۴.