موضوع:
شب اول قبر و ولایت امام علی(ع)

علامه سید محمد حسین طباطبائی صاحب تفسیر المیزان نقل کردند که: استاد ما

عارف برجسته «حاج میرزا علی آقا قاضی» می‏گفت:

در نجف اشرف در نزدیکی منزل ما، مادر یکی از دخترهای اَفَنْدی‏ها (سنی‏های دولت عثمانی) فوت کرد.

این دختر در مرگ مادر، بسیار ضجه و گریه می‏کرد و جداً ناراحت بود، و با تشییع کنندگان تا کنار قبر مادر

آمد و آنقدر گریه و ناله کرد که همه حاضران به گریه افتادند.

هنگامی که جنازه مادر را در میان قبر گذاشتند، دختر فریاد می‏زد: من از مادرم جدا نمی‏شوم هر چه

خواستند او را آرام کنند، مفید واقع نشد؛ دیدند اگر بخواهند با اجبار دختر را از مادر جدا کنند، ممکن

است جانش به خطر بیفتد. سرانجام بنا شد دختر را در قبر مادرش بخوابانند، و دختر هم پهلوی بدن

مادر در قبر بماند، ولی روی قبر را از خاک انباشته نکنند، و فقط روی قبر را با تخته‏ای بپوشانند و

دریچه‏ای هم بگذارند تا دختر نمیرد و هر وقت خواست از آن دریچه بیرون آید.

دختر در شب اول قبر، کنار مادر خوابید، فردا آمدند و سرپوش را برداشتند تا ببینند بر سر دختر چه آمده

است، دیدند تمام موهای سرش سفیده شده است.

پرسیدند چرا این طور شده‏ای؟

در پاسخ گفت: شب کنار جنازه مادرم در قبر خوابیدم، ناگاه دیدم دو نفر از فرشتگان آمدند و در دو طرف

ایستادند و شخص محترمی هم آمد و در وسط ایستاد، آن دو فرشته مشغول سؤال از عقائد مادرم

شدند و او جواب می‏داد، سؤال از توحید نمودند، جواب درست داد، سؤال از نبوت نمودند، جواب درست

داد که پیامبر من محمد بن عبدالله(صلی الله علیه و آله و سلم)است.

تا این که پرسیدند: امام تو کیست؟

آن مرد محترم که در وسط ایستاده بود گفت: «لَسْتُ لَها بِاِمامِ؛ من امام او نیستم»

در این هنگام آن دو فرشته چنان گرز بر سر مادرم زدند که آتش آن به سوی آسمان زبانه می‏کشید.

من بر اثر وحشت و ترس زیاد به این وضع که می‏بینید که همه موهای سرم سفید شده در آمدم.

مرحوم قاضی می‏فرمود: چون تمام طایفه آن دختر، در مذهب اهل تسنن بودند، تحت تأثیر این واقعه

قرار گرفته و شیعه شدند (زیرا این واقعه با مذهب تشیع، تطبیق می‏کرد و آن شخصی که همراه با

فرشتگان بوده و گفته بود من امام آن زن نیستم، حضرت علی (علیه السلام) بوده‏ اند) و خود آن دختر،

جلوتر از آنها به مذهب تشیع، اعتقاد پیدا کرد.

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَابْتَغُواْ إِلَیهِ الْوَسِیلَةَ … />ای کسانی که ایمان آورده‏ اید پرهیزگاری پیشه کنید و وسیله ‏ای برای تقرب به خدا انتخاب نمائید .معصومین واسطه فیض حق بر بندگان هستند. و هنگامی که ما این بزرگواران را خطاب قرار می دهیم و از آنان کمک می طلبیم در واقع آنان را واسطه بین خود و پروردگار قرار می دهیم چرا که انسان کامل آینه تمام نماى اسما و صفات حضرت حق و جلوه و مظهر جلال و جمال پروردگار است. توسل به انسان کامل، در حقیقت توجه به جلال و جمال خدا و توسل به چشمه فیض او است به دلیل ویژگی های خاص امام علی علیه السلام و رشادت ها و شجاعت های این بزرگوار ، بسیاری از شیعیان ، کارهای خود را متبرک به نام ایشان می کنند و می گویند “یا علی” و منظورشان این است که ای مولا و سرور ما ، ای بنده مخلص خدا دست ما را بگیر و از خدای قادر و رحیم تقاضا کن تا ما را دستگیری کند و در این کار موفق شویم.در واقع با این جمله ” یا خدا ” می گوییم و از خداوند کمک می خواهیم اما چون امام علی علیه السلام در پیشگاه خداوند دارای احترام و آبرو است ایشان را واسطه قرار می دهیم.. این رفتار و گفتن نام اولیا و معصومین فقط منحصر به هنگام برخواستن و بلند شدن نیست. به عنوان نمونه بسیاری از ورزشکاران قبل از ورود به میدان مسابقه نام مبارک ” یا علی” ، “یا اباالفضل” ، “یا حسین"، “یا فاطمه زهرا” و …. را به زبان می آورند.یا در زمان دفاع مقدس رمز بسیاری از عملیات ها ، نام مقدس معصومین بود و …..در روایات بسیاری یاد خدا و اولیای الهی، عبادت معرفی شده است از جمله:سَعْدِ بْنِ طَرِیفٍ عَنِ الْأَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ قَالَ سَمِعْتُ ابْنَ عَبَّاسٍ یَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ذِکْرُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِبَادَةٌ وَ ذِکْرِی عِبَادَةٌ وَ ذِکْرُ عَلِیٍّ عِبَادَةٌ وَ ذِکْرُ الْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ عِبَادَةٌ الْخَبَرَ (2)ابن عباس می گوید: پیامبر اکرم فرمود: یاد خدا عبادت است و یاد من عبادت است و یاد علی عبادت است و یاد امامان که از فرزندان او هستند عبادت است.در این حدیث مبارک و احادیث مشابه آمده است که یاد مولی الموحدین امیرالمؤمنین علی علیه السلام و نگاه به چهره ایشان عبادت است. چرا که یاد علی علیه السلام باعث می شود که انسان به یاد عظمت و بزرگی خداوند بیفتد پرسش : أُولَئِکَ الَّذِینَ یدْعُونَ یبْتَغُونَ إِلَى رَبِّهِمُ الْوَسِیلَةَ أَیهُمْ أَقْرَبُ وَیرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَیخَافُونَ عَذَابَهُ إِنَّ عَذَابَ رَبِّکَ کَانَ مَحْذُورًا(الإسراء/57)>آن کسانی را که ایشان می‏خوانند [خودشان ] به سوی پروردگارشان تقرب می‏جویند [تا بدانند] کدام یک از آنها [به او] نزدیکترند و به رحمت وی امیدوارند و از عذابش می‏ترسند چرا که عذاب پروردگارت همواره در خور پرهیز است
علی خودش مانند بقیه به خدا تقرب می جسته و از عذاب او می ترسیده است حال چطور شد که در جای خدا او را می نشانید شما شیعه ها باید در برابر خدا پاسخگو باشید.>پاسخ : 1. آیه ای که به آن استناد کرده اید در مقام بیان این نکته است که />مساله توسل ودست به دامن شدن به بعضى از مقربین درگاه خدا به طورى که از آیه یا ایّها الّذین آمنوا اتّقوا اللّه وابتغوا الیه الوسیلة برمى آید عمل صحیحى است وغیر از آن عملى است که مشرکین بت پرست مى کنند، چرا که آنان متوسل به درگاه خدا مى شوند، ولى تقرب وعبادت را نسبت به ملائکه وجن واولیاى انس انجام مى دهند، وعبادت خداى را ترک مى کنند، نه اورا عبادت مى کنند ونه به اوامیدوارند ونه از او بیمناک ، بلکه همه امید وترسشان نسبت به وسیله است ، ولذا تنها وسیله را عبادت مى کنند، وامیدوار رحمت وسیله وبیمناک از عذاب آن هستند آنگاه براى تقرب به آن وسیله ، که به زعم ایشان یا ملائکه است ویا جن ویا انس متوسل به بتها ومجسمه ها شده خود آن خدایان را رها مى کردند، وبتها را مى پرستیدند، وبا دادن قربانیها به آنها تقرب مى جستند.>ادعاى اصلیشان این بود که ما به وسیله بعضى از مخلوقات خدا، به درگاه اوتقرب مى جوئیم ولى در مقام عمل آن وسیله را به طور مستقل پرستش نموده ، از خود آنها بیمناک وبه خود آنها امیدوار بودند، بدون اینکه خدا را در آن منافع مورد امید، وآن ضررهاى مورد بیم موثر بدانند، پس در نتیجه بتها ویا خدایان را شریک خدا در ربوبیت وپرستش مى دانستند.(3). محل اختلاف ما و شما این جا است که شما گمان می کنید که مدد خواستن و توسل یعنی این که کسی را جای خدا نشاندن . در صورتی که همان گونه که بارها و بارها در تاپیک های مختلف گفته شده ، تقرب جستن به بزرگان اصلا به معنای الوهیت دادن به آنان نیست .<اگر شیعه واسطه هاى فیض را، فاعل مستقل از اراده و قدرت خدا بداند دچار شرک گشته است و باید پاسخگو باشد .در صورتی که شیعه ، واسطه های فیض را فاعل مستقل نمی داند و فاعل بودن آنان وابسته به قدرت و اراده خداوند است. در نتیجه این حاجت خواستن، شرک نیست