?نامیرا

رمان «نامیرا» نوشته صادق کرمیار دقیقا کتابی با همین مشخصات است که دست بر روی یکی از مهمترین و پرکشش‌ترین اتفاقات تاریخ اسلام گذاشته است. اتفاقی که در آن حرامیان و مسلمانان و مشرکان با هم یکی می‌شوند! و بر بهترین خلق خدا هجوم می‌آورند.
داستان نقل شده در کتاب داستانی است که انتهای آن برای همه مخاطبان اثر مشخص است ولی نکته‌ای که باعث می‌شود تا مخاطب آن پای کتاب بنشیند و با داستان آن تا انتها همراه شود، نگاه اصولی نویسنده به واقعه عاشورا و استفاده درست از عناصری چون عشق و گره‌های داستانی مناسب و به جا در میان خرده‌روایت‌های نقل شده در جریان اصلی قصه است.

یکی از بهترین و برجسته‌ترین نکاتی که در ارتباط با این کتاب ترسیم فضای فتنه‌گون قبل از وقوع حادثه عاشوراست. درواقع نامیرا یک دوره‌ فتنه‌شناسی کامل است که به مخاطبش نشان می‌دهد که چگونه در شرایط پیچیده و غبارآلود فتنه، حق و باطل چگونه جابه‌جا می‌شوند و حتی بزرگترین سرداران و مبارزان اسلام نیز نسبت به راه امام حسین(ع) و هدف او از مقابله با یزید دچار تردید می‌شوند! تا آن جا مقام معظم رهبری در یکی از دیدارهای خصوصی خود در ارتباط با این کتاب فرموده بودند: «هر کسی می‌خواهد فتنه‌ اخیر را بشناسد، این کتاب را بخواند.»
#پیشنهاد‌ادمین
#کتاب‌خوب‌بخوانیم?

مجاهد باشید تا شهید شوید!

بسیاری از ما خوب می دانیم که در عصر کنونی ، جهاد فرهنگی کار بسیار سخت و طاقت فرسایی است شاید سخت تر از جهاد نظامی.
اما این را هم خوب میدانیم که در حال جنگ هستیم ، جنگی که دیگر در ان خبری از فشنگ نیست ، در جنگی هستیم که اگر بخواهند کسی را از سر راه بردارند، او را نا امید می‌کنند، جنگی که دیگر دشمن مقابلت نیست…
نا امیدی در لحظه ی کنونی یک تاکتیک جنگی است، تاکتیکی که دشمن آن را به خوبی اجرا می‌کند، به نظر من جریان نفوذ نیز از همین جا تاثیر میگیرد.
قصه ی #نفوذ مختص سیاست یا دولت نیست ، نفوذ در همه جا رخ میدهد‌.
و به نظر من الان نفوذ در مساجد بیشتر از سیاست اتفاق می افتد.
مثال میزنم که شاید خیلی از فعالان مسجدی با آن مواجه بوده اند.
عده ای جوان که احساس و دغدغه ی کار فرهنگی داشتند در #مسجد دور هم جمع شدند و مجموعه ای تشکیل دادند و شروع به فعالیت کردند.
مدتی بعد از سوی هیئت امنای مسجد اذیت شدند و هیئت امنا آن هارا نه تنها همراهی نمیکرد ، بلکه در مقابل آن ها ایستادگی میکرد.
جوانان که دیگر به جوش آمده بودند تصمیم به …..
ادامه ی داستان بالا ، با تصورات و تفکرات دینی شما کامل میشود.
اگر #مجاهد باشید تصمیم به جهاد گرفته و در هر صورتی از کار فرهنگی خود دست بر نمیدارید چرا که جنگ را احساس کردید و نمیتوانید یک جا بنشینید ، چرا که که فرمانده کل قوا ، شمارا افسر جنگ نرم خوانده و روی شما حساب باز کرده ، اما روی دیگر داستان اینگونه به پایان میرسد که جمع شما از هم متلاشی شده و دیگر تصمیم میگیرید کار فرهنگی نکنید…
شما از کدام دسته اید؟!
هر چه ریشه ی تفکراتی خویش را در تالیفات رشد داده باشید ، در مقابل هجمه ی دشمن واکنشی سخت نشان خواهید داد.
به یاد داشته باشید شما یک مجاهد هستید.

مجاهد وقت کم می آورد ولی خسته نمیشود.

بسیاری تصور میکنند در کار فرهنگی باید حلوا خیرات کرد یا ….
آن ها درک نکرده اند که در حال مبارزه هستند ، در حال جهاد هستند.
اگر کسی کمی احساس وظیفه کرد مطمئن باشد دیگر برای خوابش هم برنامه دارد.
اگر کسی #دغدغه داشت و مسیر حرکتش با اهل بیت هم مسیر بود ، دیگر به زخم زبان های مردم اهمیت نمیدهد. اگر به او فحش دهند ، نا سزا بگوید برایش مهم نیست.
برایش رضایت خدا مهم است و لا غیر‌…
و این میشود همان چیزی که موجب رضایت خداست….

از حرکت خود نا امید نشوید ، در مقابل سختی ها ایستادگی کنید و وحدت جمعیِ به وجود آورید و آن را حفظ کنید. خود را در میدان جنگ ببینید و جهاد کنید …
آن وقت اگر روزی روزگاری ، بر گذشته ی خویش نگاه کردید ، از خود احساس رضایت خواهید کرد نه شرمساری…

شهید چمران:
ما هنوز شهادتی بی درد می طلبیم
غافل که شهادت را جز به اهل درد نمی دهند…

وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجَاهِدِینَ مِنکُمْ وَالصَّابِرِینَ وَنَبْلُوَ أَخْبَارَکُمْ

و شما را می آزماییم تا مجاهدان و صابرانتان را بشناسیم و حدیثتان را آشکار کنیم…
سوره ی محمد،آیه 31

✍
آیا جنّ می‌تواند چیزهای با ارزش، مانند طلا را با خود ببرد؟

در این زمینه، ابتدا باید گفت که امکان این‌که جنیان بتوانند چیزی را جابه‌جا کنند، در خود قرآن نیز مورد اشاره قرار گرفته است:
«فرد نیرومندى از جنّیان [رو به سوى سلیمان کرد و ]گفت: پیش از آن‌که از جایگاهت برخیزى، من آن‌ تخت را نزد تو می‌آورم و من در این کار، توانا و امینم».[1]
از این آیه می‌توان نتیجه گرفت که همواره این امکان وجود دارد که اشیا توسط آنان جابه‌جا شود، اما با این وجود باید توجه داشت که این‌گونه نیست که خدا به آنها این اجازه را داده باشد که آنان همواره در کار بشر دخالت کرده، زندگی عادی آنان را مختل کرده و به زحمتشان بیندازند.
در همین راستا، ‌در بیشتر مواردی که ارواح و اجنه نسبت به اموری؛ مانند گم‌شدن اشیا مقصر شناخته می‌شوند، در واقع آنان هیچ تقصیری نداشته، بلکه انسان‌ها تنها به دلیل برخی مشکلات جسمی و روحی، به دنبال مقصری از میان آنان می‌گردند.
در همین زمینه، ‌امام صادق(ع) درباره آنچه در مورد آسیب رساندن از ناحیه ارواح مطرح شده بود، می‌فرماید: «بیشتر آن چیزی که در مورد آزار ارواح مطرح می‌شود،‌ به دلیل بیماری‌هایی؛ مانند تلخی مزاج، فشار خون و بالا رفتن بلغم می‌باشد و انسان قبل از آن‌که این بیماری‌ها او را نابود کنند، باید به درمان آنها بپردازد».[2]
بر این اساس، بیشتر مواردی که گم شدن اشیا به اجنه نسبت داده می‌شود، در واقع این‌گونه نبوده و چه بسا منشأ گم شدن آنها بعدها روشن شود.
با این وجود، ادعیه‌ای جهت رفع مزاحمت اجنه وجود دارد.[3]

[1]. «قالَ عِفْریتٌ مِنَ الْجِنِّ أَنَا آتیکَ بِهِ قَبْلَ أَنْ تَقُومَ مِنْ مَقامِکَ وَ إِنِّی عَلَیْهِ لَقَوِیٌّ أَمینٌ»؛ نمل، 39.

[2]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 92، ص 150، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.

[3]. همان، ج 92، ص 150.

علت خیلی از طلاق ها ؟؟؟!!

یک سوزن به خودت بزن

امام موسی کاظم (علیه السلام) در گلایه از شیعیان فرمودند:

لو مَیَّزتُ شِیعَتِی لَم أجِدهُمْ إلَّا وَاصِفَةٌ،
و لَو اِمتَحَنْتُهُمْ لَما وَجَدتُهُمْ إِلَّا مُرتَدِّین،
و لَو تَمَحَّصْتُهُمْ لَما خَلَصَ مِنَ الْألفِ وَاحِد،
و لَو غَربَلْتُهُمْ غَربَلَةً لَم یَبقَ مِنْهُم إلَّا مَا کانَ لِی،
إنَّهُمْ طَالَ مَا اتَّکَوا عَلى الْأرَائِِک، فَقَالُوا نَحنُ شِیعَةُ عَلِیّ علیه السلام،
إنَّما شِیعَةُ عَلِیٍّ علیه السلام مَنْ صَدَّقَ قَولَهُ فِعْلُه.

اگر شیعیان خود را جدا و مشخص کنم، در میان آنان جز اهل حرف پیدا نمی کنم.

اگر آنان را امتحان کنم، همگی مرتد از کار در آیند.

اگر آنان را در بوته ی آزمایش گذارم، از هزار نفر یک نفر خالص پیدا نشود.

اگر آنان را غربال کنم، جز آنچه نزد من ست، در غربال نماند.

آنان مدت‌ها ست، بر اریکه‌ها لمیده‏‌اند، و می‌گویند؛ ما شیعه امیرالمؤمنین (علیه السلام) هستیم.
درصورتی که شیعه امیرالمؤمنین(علیه السلام)فقط کسى است، که رفتارش، گفتارش را تایید کند.

شیخ کلینی،الکافی،‏ ج ‏8، ص 228
فیض کاشانی،الوافی، ج 3، ص 351
ابن شعبه حرانی،مرآة العقول، ج 26، ص ١٦١.